Ik moest weg uit Armenië. Ik behoor met mijn gezin tot de oppositie van de huidige president. Mijn leven en dat van mijn familie was en is nog steeds niet veilig in mijn thuisland. Ik contacteerde een diamanthandelaar die mij en mijn moeder zou kunnen helpen het land te ontvluchten. Hij bezorgde ons via de Italiaanse ambassade twee visums aan 4000 euro per stuk. We kochten drie vliegtuigtickets (ook een voor de diamanthandelaar, dat eiste hij op als gids) en vlogen, samen met hem over Praag naar Nederland.

Armenië>Amsterdam>Antwerpen>Bordeaux>Cork

De man liet ons op de luchthaven een paar uur wachten, pikte ons vervolgens op met een wagen en dropte ons uiteindelijk in een Ibis-hotel in Antwerpen. Hij vroeg onze paspoorten terug, zogezegd voor de veiligheid, betaalde ons verblijf daar en vertrok. Drie dagen later pikte hij ons weer op. Hij eiste geld om verder te kunnen reizen, maar wij wilden wachten op mijn zus en mijn kinderen, die ook een afreis planden. Hij vertelde langs zijn neus weg dat het voor ons sowieso onmogelijk zou zijn om in België asiel aan te vragen. Hij verplichtte ons met hem eerst naar Bordeaux te reizen en had valse Litouwse paspoorten laten aanmaken. Hiervoor moesten we weer een paar duizend euro betalen. Eenmaal in Bordeaux werd het duidelijk dat we van daaruit zouden doorreizen naar Ierland. Volgens de diamanthandelaar zou een asielaanvraag daar zeker lukken. Het werd een dure vlucht voor alweer 3 personen. Het begon ons stilaan te dagen dat we ook rechtstreeks naar Ierland hadden kunnen vliegen, en dat de diamanthandelaar inmiddels belachelijk veel geld aan ons verdiende. Hij eiste immers ook een gouden ketting van mijn moeder op. Eenmaal aangekomen in Ierland, trokken we naar een hotel in Cork. Van daaruit trok ik naar Dublin voor een asielaanvraag. Dat maakte dat mijn moeder en ik in een asielcentrum ondergebracht werden. Onze ‘reisbegeleider’ vertrok weer met de noorderzon.

Jezusstraat

Een paar maand later was hij er weer. Om ons te helpen, want met die asielaanvraag zou het dan toch niet lukken in Ierland. Inmiddels had hij geld en goud ‘gekregen’ van mijn zus om ons weer naar het vasteland te halen en het gezin te herenigen. Hij vervoerde ons via de haven van Bordeaux naar Antwerpen, waar we op een onbemeubeld appartement in de Jezusstraat mijn zus en de kinderen troffen. Dat was een heel fijn en emotioneel weerzien, maar de prijs was hoog: de diamanthandelaar troggelde ons opnieuw geld en goud af, in ruil voor de huur van het appartement en de zogeheten veiligheid. Ik ging met hem in gesprek over nieuwe paspoorten. Ik wilde ook de juwelen terug die we aan hem in pand hadden gegeven, maar dat weigerde hij pertinent.

Mensen zonder gezicht

Mijn wantrouwen werd groter en het kwam tot een conflict. De man probeerde me te slaan, waarop mijn zoon tussenbeide trachtte te komen. De diamanthandelaar brak het sleutelbeen van mijn zoon. We moesten de handelaar overtuigen hem te laten verzorgen en een paar uur later stonden we te liegen in het hospitaal: we waren een Duits gezin op bezoek bij de diamanthandelaar. Mijn zoon had zich zogezegd gekwetst in een speeltuin… Hij had ook nazorg nodig, maar dat is er nooit van gekomen. Het duurde niet lang vooraleer we door de eigenaar uit ons appartement gezet werden omdat de betalingen simpelweg niet gebeurden. We zijn naiëf geweest en hadden ons lot in de handelaars’ handen gelegd. Er stond nergens op papier dat hij de huur betalen zou, noch hoeveel goud en geld hij van ons in beslag had genomen. Maar dat is niet het enige. Bij zijn vertrek nam hij ook al onze papieren in beslag. Sans papiers, sans argent. We konden geen kant op. We bestonden simpelweg niet meer.

En toen hoorde mijn zus van de organisatie Payoke.

Via hen trok ik naar de politie om mijn verhaal te doen. Dankzij de samenwerking van Politie en Payoke komen we langzaamaan weer boven water…